• WORKS
• over al dit bezig leven
• daar gezien van hier
• de kleur van de noordzee #2
• floating objects
• places in drift #3
• wat samen met mij mee ging
• de kleur van de noordzee
• a peesi peh mi ati de
• places in drift #2
• mi egie switie moengo
• where the last ones left
• epifyt;dia tutu + bossi annanasi
• inbetween control and veneration
• like a shower of slanting rain
• in search of liminality
• spaces of otherness
• the archive of the inbetween
• mapping cities on a drift
• the washed up city
• somewhere between flying and falling
• project oostbroek
• isotopen
• entree
• de zee ertussen
• ze kwam binnen door het kelderraam
• fertility above the hayloft
• aardappeleters
• ooit immer eens
• escargo
• roots
• birds
• PAPER WORKS
• VARIOUS
• ABOUT

• 
• 
• 
• 
• 

THE SEA INBETWEEN

This installation is part of a project in collaboration with writer Kirsten Roosendaal. It is based on research of our formal colony in Indonesia and interview with people born in the Dutch East Indies who where forced to leave the country when it became independent from the Netherlands. The installation in the former broadcasting station Radio Kootwijk is placed at the location where the long frequency cables used to send there messages to Bandung. Shells made out of paper are slowly moving around, searching for messages. They make a sound of searching for a radio frequency and ones in a while one of them shares a letter written by Kirtsen based on our interviews.
This installation is the first part of a series entitled “The Sea Inbetween”, a journey about leaving the homeland for the motherland.

Text: Kirsten Roosendaal Voice: Monica Akihari
In cooperation with the residents of Ruma Kita, Wageningen
Exposed: De volgende toon, Odd Enjinears, Radio Kootwijk

De zee er tussen deel 1, Brief 5, door Kirsten Roosendaal

Liefste,

Het begon met iemand die er door moest. Ik zag alleen schouders en voeten. Ik probeerde naar rechts te draaien. Een hand met een smeltend ijsje. Ik probeerde terug te draaien. Iemand achter mij viel en klampte zich vast aan de naaimachine op mijn rug. Ik rukte mijzelf met de naaimachine terug naar voren. Iemand vroeg of ik dat ding niet bij moeder thuis had kunnen laten. Over de vloer en de voeten het ijs als een lint van melk. Tussen de natte schoenen is het een brede modderige rivier. Achter de hak van een oudedamesschoen maakt de rivier een bocht en is het pad naar de veranda. Een bel rinkelt. Ik moet er af! Ik steek tussen de voeten door. Eerst mijn voet, dan mijn schouders, de naaimachine op mijn rug, mijn paraplu, dan mijn voet weer, mijn schouders, de naaimachine op mijn rug, mijn paraplu, mijn voet weer. Ik zie de deuren. De schouders wijken niet meer Laat me door! Ik steek mijn paraplu vooruit. Precies in een voet. De voet draait zich naar de mijne. Ik wil mijn plu terugtrekken, maar hij laat niet meer los Mijn blik gaat omhoog (dikke banden om sterke schouders). Twee paar ogen en twee naaimachines. Ze lachen elkaar toe. Ze zoenen zich aan elkaar vast boven een ijsrivier. Zo is het gebeurd.